Poniedziałek, XXX Tydzień zwykły

Spotykamy dziś w Ewangelii kobietę, o której Ewangelista, a jednocześnie wykształcony lekarz Łukasz pisze, że była „pochylona, nie mogła w pełni się odgiąć i miała od osiemnastu lat jakiegoś ducha niemocy”. Być może niektórych to zdziwi, ale wynika z tego, że niektóre choroby fizyczne (w tym przypadku jakieś zwyrodnienie kręgosłupa) mogą mieć bezpośrednie pochodzenie od demona. Wszystkie pozostałe choroby i całe zło fizyczne na świecie – jak uczy Słowo Boże, są owocem grzechu pierworodnego, a więc pośrednio wynikiem działania zła.

Działanie złego ducha w świecie jest więc rzeczywistością bliższą niż nam się wydaje. Oprócz bratobójstwa i podziałów między ludźmi (których zwłaszcza teraz bardzo dotkliwie doświadczamy), diabeł może stać również za konkretnym cierpieniem fizycznym. Ci, którzy uznają obecność i działanie złego ducha oraz zastosują tę wiedzę do swojego życia, otrzymują diagnozę współczesnego świata, a także dostają konkretne wskazówki, gdzie udać się ze swoim cierpieniem. Ci, którzy nie wierzą, są jak marionetki w ręku złego ducha – idą za każdym wewnętrznym poruszeniem serca, dają się zwodzić „nowoczesną” i bardziej „ludzką” wersją wiary. Każde majstrowanie przy depozycie wiary kończy się jednak źle – powstają schizmy i herezje – wyroby „wiaropodobne”, zmiękczające Ewangelię i dostosowującą ją do aktualnych ludzkich trendów. Nie jest to już Ewangelia Boża, ale ludzka.

Cierpienie kobiety wzbudza litość Jezusa, pomimo tego, że Ewangelia nie mówi nam wprost, że z tą intencją przyszła do Synagogi. Jezus uzdrawia ją z jej „niemocy”, a tym samym przywraca wolność i panowanie nad ciałem. Jest jednak pewien problem – cud został dokonany przez Jezusa w szabat, co wg przełożonego synagogi jest czynnością naruszającą świętość szabatu.

Robi się ciekawie – przełożony Synagogi, choć ma pretensję do Jezusa, boi się zwrócić do Niego wprost, dlatego upomina lud, a nie Mistrza. «Jest sześć dni, w które należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!». O jakże ciekawe zjawisko. Człowiek ma pretensję do Boga, za to, że Bóg postępuje tak, jak Bóg, ale nie ma odwagi mu tego powiedzieć wprost: „Boże, ty się mylisz! Nie powinieneś tak robić, bo ja – mający tu władzę uważam inaczej! Przestań być Bogiem, zachowuj się tak, jak ja sobie Ciebie wyobrażam”. Ilu z nas tak myśli o Bogu i Jego przykazaniach (zwłaszcza o przykazaniu „Nie zabijaj”) w ostatnim czasie? A może Bóg jednak wie, co robi? Przecież okazuje się w tej Ewangelii kimś, kto widzi ludzką krzywdę i uzdrawia biedną kobietę. Bóg nie jest tyranem, za którego czasem Go uważamy. Pozwólmy Bogu być Bogiem, a my prośmy Ducha Świętego, aby pozwolił nam wejść w zamysł Boga i dał nam zrozumienie i głęboki sens przykazań – miłość i troskę o człowieka+