Szkoła Nowej Ewangelizacji…

…jest to jeden z posoborowych ruchów odnowy Kościoła katolickiego, którego celem jest ewangelizacja, formacja ewangelizatorów oraz zakładanie wspólnot, tak aby każdy katolik najpierw doświadczył na sobie mocy Ewangelii i wszedł na drogę żywej wiary, a następnie potrafił samemu głosić Dobrą Nowinę w sposób prosty, praktyczny, opierając się na swoim świadectwie spotkania z Jezusem.

krzyz

bibliapng

Ewangelizacja, czy nowa ewangelizacja?

Ewangelizacja w znaczeniu szerokim jest to każda działalność, jaką podejmuje Kościół głosząc Jezusa, celebrując Jego obecność w liturgii i czynnie wprowadzając na ziemi Królestwo Boże. W znaczeniu wąskim oznacza pierwsze głoszenie Ewangelii, tym, którzy nie znają jeszcze Jezusa. Od jakiegoś czasu zauważamy jednak coraz częstsze użycie sformułowania „nowa ewangelizacja”. Czy to oznacza, że „stara” ewangelizacja jest zła, lub nieaktualna? Nic z tych rzeczy!

Idee „nowej ewangelizacji” wiążą się z osobą Jana Pawła II, który w 1979 r. zachęcił Kościół do odnowy dotychczasowej ewangelizacji w swym zapale, metodach i wyrazie. W tym rozumieniu „nowa ewangelizacja” powinna zatem polegać na odkryciu nieustannej aktualności Ewangelii i znalezieniu takich środków przekazu, aby jak najlepiej przybliżyć ją współczesnemu człowiekowi, nie zmieniając treści ewangelicznego przesłania.

Oprócz zachęty do odnowienia misyjnej natury Kościoła, poszukiwania nowych metod, sposobów i ożywienia apostolskiej gorliwości, nową ewangelizację zaczęto odnosić również do nowego adresata głoszenia. Z tego powodu w 1990 r.  Jan Paweł II doprecyzował ideę nowej ewangelizacji, odróżniając ją od ewangelizacji pierwszej i pastoralnej:

  • ewangelizacja pierwsza (misyjna, preewangelizacja, misja ad gentes) – skierowana do tych, którzy nie znają jeszcze Jezusa Chrystusa (por. DM 6; EN 51, 53; RM 31);
  • ewangelizacja pastoralna (duszpasterska) – skierowana do tych, którzy są chrześcijanami, aby ich wiarę „pogłębić, umocnić, ożywić i uczynić dojrzalszą” (EN 54, por. RM 31; EiE 50);
  • nowa ewangelizacja – skierowana do chrześcijan, którzy oddalili się od Kościoła (EN 54, RM 33) i zaniechali praktyk religijnych oraz żyją tak, jakby Chrystus nie istniał. Dotyczy ona również tych, którzy wprawdzie nie porzucili niektórych praktyk religijnych, ale nie akceptują treści wiary, utracili „zmysł wiary” i nie są już w stanie przylgnąć do Jezusa Chrystusa (EiE 46).

To kryterium podziału, ze względu na adresatów, powtórzył również papież Franciszek w Evangelii gaudium, wyróżniając dla ewangelizacji obszar duszpasterstwa zwyczajnego, środowisko osób ochrzczonych, które nie żyją zgodnie z wymogami chrztu świętego oraz tych, którzy nie znają Jezusa Chrystusa lub zawsze Go odrzucali (EG 14). Uwzględniając jednakże nauczanie swoich poprzedników (m.in. ChL 34, RM 34) o potrzebie ewangelizacji „w głąb, ad intra” Kościoła oraz powołując się na Dokument z Aparecidy stwierdził, że nie powinno się już w zasadniczy sposób oddzielać duszpasterstwa od misji, lecz należy dokonać przeobrażenia do „duszpasterstwa zdecydowanie misyjnego” (EG 15; por. AP 370). Oznacza to, że adresatami nowej ewangelizacji są w tym rozumieniu zarówno zdechrystianizowane społeczeństwa, chrześcijanie „kulturowi” (bez żywej wiary), współczesne kultury, jak również sam Kościół (ewangelizacja ad intra, autoewangelizacja), formujący uczniów-misjonarzy (EG 120).

W zrozumieniu czym jest „nowa ewangelizacja”, pomaga adhortacja Franciszka Evangelii gaudium (EG 120–121, 259–274). Zauważa on, najpierw, że każdy chrześcijanin, niezależnie od swojej funkcji w Kościele i stopnia pouczenia w wierze, na mocy otrzymanego chrztu stał się uczniem-misjonarzem. Zadaniem Kościoła jest natomiast stworzyć warunki do tego, by wzrastał jako ewangelizator i ostatecznie stał się aktywnym podmiotem ewangelizacji. Będzie to możliwe tylko wtedy, gdy rzeczywiście doświadczy miłości Boga, który go zbawia, wejdzie na drogę formacji, pozwoli siebie ewangelizować, otworzy się bez lęku na działanie Ducha Świętego i będzie dzięki temu dawał świadectwo Ewangelii. Sama ewangelizacja w rozumieniu Franciszka jest natomiast szukaniem sposobów głoszenia Jezusa, odpowiadającym sytuacji w jakiej ktoś się znajduje, nie tylko słowem, ale przede wszystkim życiem przemienionym Bożą obecnością. Za wzór takiej formacji stawia z kolei pierwszych chrześcijan, i tych na przestrzeni dziejów, którzy byli pełni radości, pełni niezmordowanej odwagi w głoszeniu Słowa oraz zdolni do wielkiej wytrwałości.

Zamojska Szkoła Ewangelizacji chce wsłuchiwać się w to, co mówi Duch do Kościoła i pobudzać działania, tak duchownych, jak i wiernych świeckich na wielu płaszczyznach diecezjalnego życia. Chcielibyśmy zatem objąć swoim zasięgiem wszystkich adresatów Ewangelii, znajdujących się na terenie naszej diecezji:

  • niewierzących 
  • tych, którzy odeszli od Kościoła 
  • katolików przeżywających swoją wiarę jako element tradycji, przyzwyczajenia, bez większego zaangażowania (tzw. „praktykujący, a niewierzący”)
  • wiernych głęboko zaangażowanych w życie Kościoła, aby prowadzić ich do mistagogii liturgicznej. 

Chcielibyśmy, aby nasz Kościół był Kościołem ewangelizującym i zewangelizowanym, czyli sprawić, by parafie stały się nie tylko ośrodkami religijnego kultu, lecz wspólnotami, które będą formować przyszłych ewangelizatorów, aby Słowo Boże biegło i dosięgnęło każdego człowieka. 

Szkoła Ewangelizacji św. Andrzeja (SESA)

Spośród katolickich szkół nowej ewangelizacji jest to najliczniejsza i najbardziej rozpoznawalna wspólnota ewangelizacyjna w Polsce i na całym świecie. Jej początki sięgają 1980 r. i wiążą się z osobą świeckiego ewangelizatora z Meksyku – Jose Prado Floresa. Aktualnie ten ruch na całym świecie posiada ponad 2000 placówek, 40 w Polsce i zrzesza setki tysięcy ewangelizatorów.

Fundamentem działalności SESA jest wizja Ke-Ka-Ko, na którą składają się:

  • Kerygmat (gr. kerygma) – jest to radosne głoszenie Jezusa Chrystusa, który umarł, zmartwychwstał i żyje dalej w swoim Kościele. Celem tego przepowiadania jest doprowadzenie człowieka do osobistego spotkania ze Zmartwychwstałym Jezusem, doświadczenie zbawienia i wejścia z Nim w osobistą relację, wyrażoną w żywej wierze. Dopiero po głoszeniu kerygmatycznym może mieć miejsce głoszenie katechetyczne i mistagogiczne, które jest pogłębieniem treści wiary i prowadzeniem ku dojrzałości chrześcijańskiej.
  • Charyzmaty (gr. karisma) – są to dary Ducha Świętego, służące budowaniu Ciała Chrystusa. Towarzyszą one nieodłącznie głoszeniu Ewangelii jako znaki Bożej mocy, które ukazują wierność, moc i miłość Boga.
  • Wspólnota (gr. koinonia) – Kościół żyje, aby ewangelizować. Ewangelizacja ma zatem wychodzić ze wspólnoty Kościoła i do niej prowadzić.

Tym, co charakteryzuję Szkołę Nowej Ewangelizacji św. Andrzeja jest również unikalna metodyka głoszenia Dobrej Nowiny. Jest ona oparta na osiągnięciach wielkich pedagogów XX wieku (Montesori, Piaget, Mounier, Trifone, Freire) oraz na pedagogii stosowanej przez Jezusa z Nazaretu. Dzięki temu Ewangelia przekazywana jest w sposób prosty, łatwy do zapamiętania, umożliwiający głębokie przeżycie treści wiary, aby można było potem samemu je odtworzyć.

Oprócz tego szkoła wykorzystuje biblijną strategię ewangelizowania, wykorzystującą czynnik pomnażania i tzw. sekret Pawła (2 Tm 2, 1-2), przez co w krótkim czasie potrafi wychować całe zastępy katolików żyjących Ewangelią, dzielących się Nią z innymi, a ostatecznie formujących innych do tej posługi.

semin-sesa