Środa, II Tydzień Adwentu

Żeby doświadczyć tego pocieszenia, trzeba przyjść do Jezusa. Tylko tyle i aż tyle. „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”. Nie jest to jednak wcale takie oczywiste. Kiedy jesteśmy w stanie duchowego pocieszenia, nasze radości możemy przypisać komuś/czemuś innemu, a nie Jezusowi. Tym bardziej, gdy przeżywamy jakieś strapienie duchowe, czy nawet zwykłe zmęczenie fizyczne – przyjść z tym do Jezusa, aby dał siły nie tylko i duchowe ale i fizyczne – nie jest to wcale ani oczywiste, ani proste, nawet dla głęboko wierzącego człowieka.

To ciekawe pytanie, bo odpowiedź na nie wynika z Wcielenia Bożego Syna. Można przyjść do Jezusa zarówno duchowo, jak i fizycznie. Fizyczne spotkanie odbywa się w sakramentach (Eucharystia, spowiedź, namaszczenie chorych) i w Biblii. Choć zmysły podpowiadają ci, że widzisz co innego, spotykasz tam fizycznego Jezusa.

Do Jezusa można też przyjść duchowo. Jest to podejmowanie decyzji: nie chcę się skupić ani adorować mojego bólu. Panie Jezu przyjdź! Pociesz, daj siły… Lub chociaż pokaż czy przypomnij sens mojego cierpienia, abym wiedział, że nie trudzę się na próżno.

Ci, którzy prowadzą już trochę życie duchowe i znają choć odrobinę Boga, wiedzą, że każde cierpienie, trud, ból złożony u stóp Jezusa może się stać okazją do otrzymania nadprzyrodzonego pocieszenia. Nic nie da się wtedy porównać z duchową radością płynącą prosto z serca Jezusa, którą jest sam Duch Święty.

Aby otrzymać tę radość, trzeba się ogołocić z ziemskich zapychaczy radości, którymi niczym niezdrowymi fastfoodami zapychamy nasze serce. Czasem sam Pan Bóg wyręcza nas, gdy zbyt mocno ich się trzymamy i ogołaca nas z nich, ale tylko po to, aby dać swojemu dziecku coś dużo większego. Nie gniewaj się więc na Boga, gdy coś ci zabiera. Być może w to miejsce, chce dać Ci coś naprawdę bardzo bardzo wielkiego!+